BİR ULVÎ VEDÂ

Paylaş;

Facebook

Twitter

Pinterest

NİYAZKÂR (Köksal CENGİZ) niyazkar@gmail.com

Yine arzda tufan var, temelden sallanıyor.
Yalnız milletim değil, gökler bile ağlıyor.
Mehmetlerim düştükçe gazâ meydanlarında;
Bayrağım göğe ağıp, toprağım nurlanıyor.
Şehidler omuzlarda cennete yollanıyor.

Yine kör, sağır dünya, bunu normal sanıyor.
Yine nice ocaklar, kor ateşle yanıyor;
Bir hilâl parıldıyor temiz alınlarında.
Arş’ta melekler bile geleni kıskanıyor.
Şehidler omuzlarda cennete yollanıyor.

Yine zâlim tiranlar, sabrımızı sınıyor;
Kaç asırdır yaramız, hiç durmadan kanıyor.
Emsalsiz bir cevher var o asil kanlarında.
Bu vakûr aslanları bütün cihan tanıyor.
Şehidler omuzlarda cennete yollanıyor;

Yine şafak sökecek, gece güne dönüyor.
Ehl-i küfrün ateşi, vahşetiyle sönüyor.
Ne ulvî bir haşmet var sağlam îmanlarında.
Niyazkâr’ım Mehmetçik her an Hakk’ı anıyor;
Şehidler omuzlarda cennete yollanıyor.

11 Şubat 2018