KIRKLAR KAPISI
ŞAİR : FECRÎ (İbrahim BAZ) ibrahim.baz@hotmail.com
Kırkların kapısında, yedi iklim yürüdüm,
Dört mevsim, döne döne kör nefsimi sürüdüm.
Kaf Dağı eteğinde, vardığım aşk eşiği,
Kırk abdal gördüm, sallar uzandığı beşiği.
Meydân-ı aşka varıp, içmişler aşk şarabı,
Altın eyliyorlardı, tuttukları türâbı.
Sordum: Nedir simyası, bu ilmin iksirini?
Dediler: Silmelisin, kalbindeki kirini.
Kendindeki kendini, sen kendin doğurmadan,
Anlayamazsın bizi, bekle soru sormadan.
Bu doğum kırklanmaktır, ölmeden evvel ölmek,
Azrâil geldiğinde, vuslat bilerek gülmek.
Pîrimiz Halîlullah, sayımız tam kırk kişi,
Hak ne derse yapmaktır, yoktur başka bir işi.
Kırkı çıkan kişiden, dediler: Korku çıkar,
İçindeki putları, İbrahim gibi yıkar.