ÖFKE AKLIN DÜŞMANI
Ahmet ARSLAN
Öfke; akrep kuyruğu, yılan sırtında yolcu,
Aklı baştan alıp da, zorla götüren kolcu…
Öfke resimlerini; çizer, asık suratta,
Hiddetle dolu olan, kul; sendeler Sırat’ta!
«İnsan insanın kurdu» öfke şeytanın yurdu;
Öfkeyi yenen insan; zafer kazanmış ordu…
Öfkenin karşısında sabırlı olmak güzel!
Kırıp dökeni tutsun; sabırlı, ulvî bir el…
Şer; siler sîmâlardan ilâhî güzelliği,
Gönüllerden kaldırır olumlu özelliği.
Öfke; müthiş felâket, aklı perdeleyen hâl,
İnsanoğlu huzuru, sevginle gel, geri al!
İntikam, kin, hakaret, kavga ile cinayet;
Öfke; ateşten gömlek, şeytan işi nihayet!
Bir anlık öfke ile türlü suçlar işlenir,
Özgür olmak da artık, mahpuslarda düşlenir…
Öfkelendiğin zaman yerinden kalkma sakın!
Sakin olursan eğer sükûnet sana yakın!
«Öfke ile kalkanlar zarar ile oturur.»
Böylesi insanlar hep, insanlığı yitirir.
Hâlis kul olmak için; öfke yudumunu yut,
Güçlü pazularınla düşmanı içinde tut.
En yiğit pehlivandır; öfkeyi yenen insan,
Güzelliğe erişir, hatadan dönen insan…
Öfkeli, kızgın insan; dipsiz kuyuya düşer,
Şeytan bile kuduran böyle insana şaşar…
Öfke tehlikesinden kurtulan, huzur bulur,
Vardığı mertebede ödülü hazır olur.
Bu illetten kurtulan küfürden uzak durur,
Kemâle eren ruhla sabır şehrine varır.
Güzel ahlâk yanında, çatlasın mel’un şeytan,
Hasediyle kininden yarılsın ortasından…
Ey dostlar; bende artık kötü sıfat yok gayrı,
Öfke bu andan sonra, benim nefsimden ayrı.
Gönlümün duvarından kötü şeyleri sildim,
Can yurdumda öfkeyi, dindirmesini bildim.
Öfkeyi yenenleri Allah Teâlâ korur,
Arslan Ahmet huzura, Hak diye diye varır!