GÖRÜNSE
KÂFÎ (Ekrem KAFTAN)
Açılsa bâb-ı gönül, bir taze yâr görünse,
Vücut ihtiyar iken, sevdam bahar görünse…
Sohbet ü ikram ile yâri memnun eylesem,
Beraber seyyah olsak, nice diyar görünse…
Kalbini derya derya doldursam mısralarla,
O yârin gözlerine yalnız eş’âr görünse…
Sevse beni ömrünce kendine râm eyleyip,
Bir anlık nisyân ile her dem bîmâr görünse…
Nefesim rüzgâr olup serinletse zülfünü,
Her gizli arzum ile lebinde nâr görünse…
Güneş hicret eyleyip tükenmese geceler,
Sabahlar olduğunda gönlüm hezâr görünse…
Ağlasam, âh ağlasam, yârsiz geçen her âna,
Yardan gayri her kişi bana küffâr görünse…
Dinlesem Yusuf ile Züleyhâ’nın kıssasın,
Onların ıztırabı bize ağyar görünse…
Yâr dilinden dökülen dürr ü güher olsa hep,
Gönül mülküm aşk için sonsuz bazâr görünse…
Kanmadan sevsem yâri, yâri sevsem kanmadan,
Gözlerim cennetlerden akan cûy-bâr görünse…
Yâr yazsa bu sevdayı «elif»ten «ye»ye kadar,
Yedi kat sema dahî yazmaya dar görünse…
Yâr sevmenin zevkini vuslata etsem feda,
Haclegâhta ebedî mes’ut nazar görünse…
Yâ Rabbî müstecab kıl dualarım tez elden,
Ne olur fânî kulun, hep bahtiyar görünse…
Gökleri şûle şûle sarsa sevda lem’ası,
Âlemlerde sadece yâr-i dîdâr görünse…
Kâfî düşsek dillere kıyâmet vaktine dek,
Sevdamız mahlûkata hep aşikâr görünse…