Söylesin
KÂFÎ (Ekrem KAFTAN)
Nice dertler çektiğim fânî cihan söylesin
Hâlimi seyreyleyen şu âsuman söylesin
Bir lâhza aşk elemi uğramadı gönlüme
Hep benden ayrı gezen nâr-ı hicran söylesin
Yoruldum kimsesizlik girdabında kalmaktan
Yüzünü görmediğim meçhul cânan söylesin
Ne sâkî bir cam sundu, ne göz yaşı içtim âh
Sevdâya susuzluğum cümle umman söylesin
Beyhude mi söyledim kederle bunca şi’ri
Asırlar geçsin hele, sonra zaman söylesin
Gül dedim, Leylâ dedim, gelmedi bir Dilârâ
Ölmeden aşk derdime kimler derman söylesin?
Ne zaman uzandıysa bir güzele ellerim
Sadece elem tuttu nasıl şâdan söylesin?
Bir dem ki kalpler boştur ve gözler hep günahkâr
Şair nasıl hissedip şi’ri âsan söylesin?
Dostlarım der ki bana, sade söyle bilelim
Bilmezler aşk nicedir, hangi lisan söylesin?
Ne keyfimce gülerim, ne ağlarım doyunca
Baharım nasıl geçer, devr-i hazan söylesin
Kırk yıldır yanarım da görülmez âh ateşim
İnsanlara hâlimi gizli duman söylesin
Hâlâ vardır ümidim, sevdanın şâhikası
Sinemde dağ dağ olup, der ki handan söylesin
Bir medd-i cezirdir ki bahr-i sevda gönlümde
Gece gündüz mihr ü mah hayran hayran söylesin
Dilerim her şiirim rızâ-ı Hak içindir
Şairi mısra mısra O’na kurban söylesin
Sildirip defterimden cümle günâhlarımı
Yâ Rab kulun masumdur diye mizan söylesin
Kâfî’nin ömrü geçer bilirim âh u vâh’la
Kabrimde her dem açan gül-i sûzan söylesin