GÜL KOKAN ÇOCUKLAR!
Servet YÜKSEL servety@t-online.de
Ey gül kokan çocuklar! Telefonsuz yıllardan,
Sizin hasretinizi çeken oyunlar aldım…
Zikirli ninnilerden, gizemli masallardan,
Sevgiler, renkler derip, yine hayale daldım…
Ey gül kokan çocuklar! Bizim köye gidelim,
O mahzun bahçelerin neşesi, keyfi gelsin…
Bir buğulanmış camdan geçmişi seyredelim,
Gelecek günler hüznün gözyaşlarını silsin…
Ey gül kokan çocuklar! Rüzgârlara soralım,
Şehirlere berrak su, temiz hava yollayın…
Dağların arasına salıncaklar kuralım,
Saatsiz zamanları, çobanları sallayın…
Ey gül kokan çocuklar! Bencilliğin kışında,
Ayazda kalanları, açları unutmayın…
Yalnız kalabalıklar dansında, alkışında,
Ekranların zehriyle umudu kurutmayın…
Ey gül kokan çocuklar! Her lokma helâlinden,
Ecdâdın dal kırmazdı, karıncayı ezmezdi…
Mısralarım ağlıyor gönlümün melâlinden,
Yalan, hile gülerek çarşı-pazar gezmezdi…
Ey gül kokan çocuklar! Yemişte çeşit azdı,
Bilen var mı üzümü, leblebiyi, inciri?..
Heybeli adamların yolları çöp olmazdı,
Boyunlara geçmeden marketlerin zinciri…
Ey gül kokan çocuklar! Merhameti çağırın,
Mutluluk, huzur neymiş, gerçeğine erilsin…
Tutun elinden körün, kulağından sağırın!
Ölmeden annesine, babasına sarılsın…
Ey gül kokan çocuklar! Hani insan yanımız?
Açın, ders kitapları kalbinizi okusun…
Vebâlini bıraktı, kendine kıyanımız,
Vicdansız hayatları, hokkabazlığı kusun!..
Ey gül kokan çocuklar! Yeşil otta süt gizli,
Zihnime giydirilmiş konserve düşünceler…
Çağ haz çağı; çatal dilli, soluk benizli,
Büyüklere haberler, gençlere eğlenceler…
Ey gül kokan çocuklar! Kuşları salıverin,
Sonra üzülürsünüz, tâziyeye kim gelir?..
Bahtımız kararmasın, bayrağı alıverin,
Medeniyet ahlâkın zirvesinde yükselir…