İbrahim’e Su Taşıyan Karınca
Olcay YAZICI
İnsana en kutsal öğüdü verir,
İbrahim’e su taşıyan karınca…
Hasret ateşinde buzullar erir.
Ümit baharına, aşka varınca…
Çıktığımız sefer iç yolculuğu,
Kırılgan gönüller küser-incinir.
Berrak, duru; saf sevgiler oluğu,
Yalnızlık gurbeti: Mücerret-zincir…
Ne desen bu efkâr sinmez kâğıda,
Bıçak ucu uçurumlar sıratı
Terk edilmiş eski masal dağı da
Ey süvari, gök-burcuna sür atı…
Kokla alevdeki o serin gülü
Arzular cehd ile erer menzile
Hayat serüveni: Düş kuran ölü
Dilersen, sonrasız olanı dile…
Bilge bir cân gibi hikmete ulaş.
Kaç mevsim dirildi şu nârin eşkin?
Akşamlı gün için niye bu telâş?
Öte bir idrak ol, eşyadan aşkın
İnsana en kutsal öğüdü verir,
İbrahim’e su taşıyan karınca…
Hasret ateşinde buzullar erir.
Ümit baharına, aşka varınca…