GÖNLÜMÜN ATEŞİ YANGINA DÖNDÜ
Salih Zeki MERİÇ
Gönlümün ateşi yangına döndü,
Bozuldu rûhumun âhengi benim…
Ümidim tükendi ışığım söndü,
Sensin hayatımın mihengi benim,
Gönlümün ateşi yangına döndü…
Kurumuş toprağım çorak mı çorak…
Suları akmıyor pınarlarımın.
Vuslatın en güzel, kutlu bir durak…
Gölgesi altında çınarlarımın,
Kurumuş toprağım çorak mı çorak…
Rûhumda inleyen sızılarımı,
Ah nasıl dindirsem, unutabilsem.
Satırlara vuran âh u zârımı,
Nasıl etsem sana okutabilsem,
Rûhumda inleyen sızılarımı…
Bak yüzüme n’olur, bir nazar eyle!..
Gitsin gözlerimden umutsuzluğum,
Kurtar bu girdaptan, çıkar sahile…
Bitsin sözlerimde bu mutsuzluğum,
Bak yüzüme n’olur, bir nazar eyle!..
Kurtar artık beni bu keşmekeşten,
Karanlık dünyama güneş gibi doğ!
Rûhumu eriten serkeş ateşten
Çekip çıkar beni ıstırabı boğ!
Kurtar artık beni bu keşmekeşten…
Senin ikliminde olduğum zaman…
Bu hasret, bu hicran biter bilirim.
Güle hasrettendir bülbülde figan.
Köz olur yanarım, tüter gelirim,
Senin ikliminde, olduğum zaman…