YEŞERECEK OSMANLI’NIN ÇINARI
Hayrettin DURMUŞ hayrettindurmus@gmail.com
Damımıza yuva yaptı leylekler,
Kanadını sardık yaralı kuşun…
Hak katında boşa gitmez emekler,
Başının ağrısı dindi yokuşun…
Dünya seni bekler Oğuz’un nesli,
Vicdanlar kör, kalpler katran karası…
Hızır, İlyas, Lokman Hakîm nefesli,
Sarılacak insanlığın yarası…
Korkağın kimseye duldası olmaz,
Koç yiğidin dünya sığar gönlüne…
Zâlimin yaptığı yanına kalmaz,
Ulu hakan sahip çıkar mülküne…
Açın, çaresizin, evsiz barksızın,
Umut ocağıdır bu aziz millet…
Akından akına koş alınyazın,
Kutlu bir sancaktır, candır adâlet…
Nasıl yapar bunu insan insana?
Ne zaman kurudu rahmet pınarı?
Ertuğrul Bey muştuladı cihana,
Yeşerecek Osmanlı’nın çınarı…
Ne esiri bağlar ne aç bırakır,
Böler ekmeğini verir düşmana…
İnsanı yaşatmak en temel haktır,
Merhameti olan kıyar mı cana?
Bekletme yolunu gözleyenleri,
Hasretle bekliyor Myanmar, Açe…
Doğu Türkistan’a zafer günleri,
Bayram yapacağız Kudüs gülünce…
Mazlumun kılına dokunmaz ucu,
Rabbim ipek kanat vermiş özüme…
Zâlime kıyâmet Türk’ün kılıcı,
Kutlu çağlar şahit olsun sözüme…