KÖY
Hayrettin DURMUŞ hayrettindurmus@gmail.com
Toprak coşup damar damar yarılır,
Tarlasını besmeleyle eker köy.
Gün doğmadan işe güce sarılır,
Fidanları besmeleyle diker köy.
Köy odası dolar taşar pür neşe,
Tevekkül edene yoktur endişe,
Saatleri ayarlıdır güneşe;
Tarlaların zahmetini çeker köy.
Köylüm tatlı bir telâşla uyanır,
Toprak, tohum derken hasat dayanır,
Sarı saman ile yüzü boyanır;
Çilesiyle bağrımızı yakar köy.
Kadının başında eski bir yaşmak,
Kolay mı hiç ekin harman taşımak?
Gece-gündüz dinlenmeden çalışmak;
Toprağında alın teri kokar köy.
Gümüş helkelere sağılır sütler,
Çoban kavalında gizli öğütler,
Tarlalara tohum saçar yiğitler;
Başaklara bin umutla bakar köy.
Mahsûl para etmez gülmez ki yüzü,
Çocuk kıtlık bilmez, dinlemez sözü,
Neylesin bir türlü kurumaz gözü?
Gönülden gönüle dertle akar köy.