AHLÂK

FECRÎ (İbrahim BAZ) ibrahim.baz@hotmail.com

Tarîk-ı muhabbette, gāye-i insandır ahlâk,
Üflenen ruh içinde, mâye-i insandır ahlâk.

Âdem’in tevbesidir, terk eylemek münkirâtı,

«Kün!» emrinin künhüdür ilâhî fermandır ahlâk.

Sîret-i enbiyâdır, Hak habîbi eylemiş tam,
Dört kitâbın mîrâsı kemâle burhandır ahlâk.

Kâinat ve kitâbın, insandır âhir cümlesi,
Okunsa bu irfanla, mânâyı Kur’ân’dır ahlâk.

Ne şöhrettir ne şandır, sahipleri hep bî-şandır,
Çün yokluktadır, varlık kulluğa nişandır ahlâk.

Muhabbetle bakmaktır, merhamet edip sarmaktır,
Kalplerin kılavuzu, sînede vicdandır ahlâk.

Söylerken sözde rikkat, bakarken gözde iffettir,
Hayâ libâsı giymiş, tertemiz îmandır ahlâk.

Menfaat bencillikten, ucub denen acaipten,
Küfre kapı kibirden, kaçılan limandır ahlâk.

Ayıp, günah ve yazık ölürse, ger sînelerde,
Mahkemeye varmadan, kurulan dîvandır ahlâk.

Adâlet ve cesaret nedir; hayat, edep, iffet,

Söyler sana dinlersen, şaşmaz bir mîzandır ahlâk.

Nefsin doru atına, binerek hevâ hevesle,

Çukur çukur gezmeye, erdemle isyandır ahlâk.

Dününü ve gününü fikr eyleyip, fıkh eylemek,

Bu idrâke erişince, bir genc-i cihandır ahlâk.

Kemâli ifsâd eden, eder Cemâli de ifsat,

Küçük görme sen azı, zerrede pinhandır ahlâk.

Şeytan şerre sevk eder, nefesini keser nefis,

Yolda kalmak dilersen, vefâlı ihvandır ahlâk.

Ey Fecrî bırak kāli, kāl içinde bul ef‘âli,
Nice pâye içinde, pâye-i insandır ahlâk.