GÖNÜL

M. Faik GÜNGÖR m.f.g.023@hotmail.com

 

 

Dövünüp üzülme boşa, kaderini yaşar gönül.

Göz kırpınca gün yokuşa, gölgesine koşar gönül.

 

Felekle olan oyunda, üstü çizilir onun da,

Pişman olur en sonunda, yaptığına şaşar gönül.

 

Bilmediğinden gāibi, telâşlanır yol sahibi,

Kızgın ateşte süt gibi, sığmaz tene taşar gönül.

 

Yele verir otağları, şâhit tutar gök tuğları,

Bulut şapkalı dağları, kanatlanır aşar gönül.

 

Gece düşünce aynaya, öfkelenir dolunaya,

Kirpiğini gerer yaya, gamzesini kuşar gönül.

 

Özün çürüdüğü handa, sevda can bulur cihanda,

Nefsi ile imtihanda, zerre zerre pişer gönül.

 

Kelimeler âleminden, süzülür söz, eleminden,

Şairlerin kaleminden, şiirlere düşer gönül.