Adını Duyduğumuz, Kendini Bilmediğimiz Kanlı Coğrafya ARAKAN
M. Aşır KARABACAK ma.karabacak@gmail.com
Meşhur arama motorlarına «Arakan» yazıp arama tuşuna bastığımızda karşımıza saniyeler içinde milyonlarca fotoğraf, video ve yazı çıkar ve hepsinde birbirinden acınası, birbirinden elem verici, birbirinden hazin hikâyeler ve dehşeti yaşamış bakışlarla karşılaşırsınız. Öyle ki; fotoğraflara bakarken bırakınız bir müslüman hissiyâtını, insanlığınızdan mahcup olur ve günlük kıyl u kāl içinde geçen müreffeh hayatınızdan hayâ edersiniz.
İki tarafı su olan incecik bir kara parçasında yürümeye çalışan sıra sıra dizilmiş bir grup insan mı dersiniz; gözlerine zoom yapmış fotoğraf makinasının mekanik hissizliğinden bile ızdırâbını kolayca okuyabileceğiniz kucağındaki yavrusunu kurtarmak isteyen bir anne mi dersiniz yoksa uğradığı gadrin sebebini anlayamamaktan bîtap, çıplak ayaklı, yırtık yakalı, çamurun ve uzun yolculuğun eseri terin altından bile sezilen yüzündeki; «Neler oluyor, neden oluyor?» sorularına cevap bulamayan çocuklar mı ararsınız? Hepsini ve inanın daha fazlasını görürsünüz o birkaç saniye içinde karşınıza çıkan sayfalarda. Eğer bakmaya ve okumaya tahammül yetirebilirseniz!
Neden? İnsan, insana bu vahşeti hangi sâikle yapar?
Hikâye aslında çok yalın ve çok eski. Âdem’le şeytanın hikayesi, İslâm’la küfrün, nurla karanlığın.
İşte Arakanlı Rohingya müslümanları bütün bu eziyet ve zulme; Âdem’in yanında, nurlu bir müslüman olmayı tercih ettikleri için müstahak görülüyorlar.
Arakan’ın İslâmlaşma hikâyesi, Peygamber Efendimiz’in vefatından 100 yıldan az bir süre geçmişken başlar. Bir grup müslüman tüccar, Asya’da bazı limanlara yanaşırlar ve orada yaşamaya başlarlar. İki türlü kazançları vardır onların. Hem bu dünyada ettikleri kâr hem de asıl dünyaya yönelik hakikî kazanç. O çıktıkları toprağın adını bugün Arakan veya Myanmar adıyla biliyoruz. O günden bugüne o topraklarda İslâm’ın güneşi parlamıştır ve bugünden kıyâmete kadar da parlayacaktır. Kimi zaman kan kırmızısı olarak parlayacak fakat ısrarla ışıldamaya devam edecektir.
Mekke-Medine nerede, Arakan neresi?
Sahâbeden tâbiîne geçen şanlı bir meş‘ale ve o meş‘ale henüz yakın bölgeleri aydınlatmamışken; uzak çok uzak diyarlardan bir diyarda O Nûr’un ziyâsıyla, aydınlığıyla, dünyalarını aydınlatma şerefine ermiş bir halktır Arakan’ın Rohingya müslümanları.
Rohingya; kimi dilbilimcilere göre Arapça «rahmet» kökünden gelir ve çok merhametli, yardımsever ve iyilik düşkünü halk demektir. Kimi dilbilimcilere göre de Farsça veya Kürtçeden gelme bir kelimedir ve; «Güneşin doğduğu topraklar» mânâsına gelmektedir. Kürt müslüman tâcirlerin doğuda gidebildikleri son topraklar olduğu için bu ismi vermişlerdir.
Hangi dilden ve hangi kökten gelirse gelsin, buradaki en önemli nokta; Arakan’ın İslâm’la şereflenmesinin, İslâm’ın doğduğu topraklara coğrâfî açıdan kendisinden daha yakın olan pek çok bölgeden daha önce vukû bulmasıdır. Arakan yani Rohingya mîlâdî ikinci asırda İslâm’la müşerref olma bahtiyarlığına ermiş aziz bir toprak parçasıdır.
KÜÇÜK KRALLIKLAR ve İNGİLİZ SÖMÜRGE DÖNEMİ
Arakan, asırlarca bugünkü Bangladeş ve Bengal bölgesinin küçük krallıkları tarafından müslüman olarak yaşadı. Myanmar’ın diğer kesimleri Budist yaşantısında devam etti. Myanmar’ın sahil şeridi olan Arakan bölgesi, ağırlıklı olarak İslâm dînini benimsedi. Bugün Myanmar Devleti’nin iç kesimlerinde de müslüman nüfus bulunmakla beraber; bunlar, ağırlıklı olarak Hint müslümanlarından oluşur ve Rohingyalıların çektiği ve yaşadığı büyük felâketlerden nisbeten uzak ve emin yaşamaya devam etmektedirler.
Arakan’a İngiliz eli 1820’lerde değmiştir. Myanmar’ın o dönemki ismiyle Birmanya’nın Hindistan içlerine uzanan savaşları neticesinde İngilizler, Arakan bölgesini fiilen ele geçirmişler ve sonraki 50 yıl boyunca da adım adım bölgedeki varlıklarını genişletmişlerdir. Bununla birlikte Birinci Dünya Savaşı’nın sonunda Birmanya artık İngiliz sömürge bakanlığının altında bir bağlı devlet olarak varlığını sürdürmek zorunda kalmıştır, tâ ki İkinci Dünya Savaşı’nın sonuna kadar.
Bu dönemde Rohingya müslümanları açısından bugüne kıyasla nisbeten biraz rahatlık vardı, fakat ayrılık tohumlarının ekildiği ve istikbalde kanlı günlerin habercisi olan küçük fakat etkili hâdiseler yaşandı. İngilizler, özellikle müslümanların ve Budistlerin arasını açtılar ve küçük çaplı katliâmlar bu yıllarda gerçekleşti.
Bununla birlikte Bengal ve Bangladeş’ten göçler de bu dönemde oldu. Bugün Myanmar hükûmetinin Arakan müslümanları için söylediği «yerli değiller» ifadesinin dayandığı temel sâik de işte tam olarak budur. Göçmen müslümanlar, kendi ülkelerine gitsinler. Myanmar ülkesi içinde yaşayan devlet verilerine göre % 4 bazı diğer kaynaklara göre de % 20 civarında olan nüfusun az bir kısmı, bu dönemde Arakan topraklarına gelmiş olmasına rağmen, sanki Arakan’daki bütün müslüman nüfus o dönemde göç ettirilen muhâcirlermiş gibi gösterilmeye çalışılmakta ve Myanmar vatandaşı sayılmamaktadır.
Kaldı ki bütün müslümanlar o dönemde gelmiş bile olsalar, 1948’de kurulan bir devletin kuruluş tarihinden bile çok önceleri oralara yerleşmiş ve artık yerlileşmişlerdir. 150-200 yıldır aynı bölgede yaşayan ve ölülerini gömdükleri topraklardan; «Siz buraya ait değilsiniz!» denilerek çıkarılmaya çalışılmasının ne milletlerarası hukuk ne de beşerî vicdan nezdinde kabul ve tasdik edilmesinin imkânı yoktur.
Ve yine kaldı ki o dönemde hem bugünkü Arakan toprakları hem de Bangladeş ve Bengal olarak bildiğimiz bölgeler, İngiliz idaresi altında olduğu için bu göçler tamamen bir iç göç olarak telâkkî edilmek durumundadır. Aksi düşünülemez.
Yani, Burma (Myanmar) hükûmetinin elinde sağlam ve îtimada lâyık bir argüman bulunmamaktadır.
Bu dönemin son yıllarında Japonya, Arakan bölgesini işgal etmiş ve bu işgal kargaşası esnasında Budistler, müslümanlara yönelik (İngilizlerin ekmiş olduğu fitnelerin de yüksek tesiriyle) katliâmlara başlamışlardır. Artık pergelin ucu gittikçe açılmakta ve yara gittikçe büyümektedir. İçten içe mülevves bir ur, dıştan da telâfisi zor yaralar büyümektedir iki toplum, iki dindaşlar arasında.
BİRMANYA VEYA BURMA (MYANMAR)IN KURULUŞUNDAN ASKERÎ DARBEYE (1948-1962)
İkinci Dünya Savaşı sonunda İngilizler, pek çok sömürgesinden olduğu gibi Burma’dan da çekilme kararı almıştır. O dönemin dünyayı etkileyen fikrî yapısı; «Bağımsızlık, özgürlük, milliyetçilik» rüzgârı sebebiyle Burma Devleti kurulmuş ve Hıristiyanlık ve Hinduizm’den sonra dönemin en çok müntesibi bulunan Budizm’in daha da canlandırılması için kendi içinde sert bir siyasete doğru kaymaya başlamıştır bu yeni ve taze devlet.
Burma’nın en güneyinde bulunan Arakan’da ise Rohingyalı müslümanlar da bu Budist devletten ayrılmak istemişler ve yine bir İngiliz sömürgesinden ayrılan Pakistan’ın kurucu başkanı Muhammed Ali Cinnah’tan yardım istemişlerdir kendilerinin de Pakistan’ın bir parçası olarak kabul edilmesi için. Fakat bu mümkün olmamıştır. Rohingya müslümanları bu sefer rotayı Burma hükûmetine çevirmişler ve bağımsızlık talebinde bulunmuşlardır. Bu talep neticesinde etrafları askerlerle çevrilmiş ve büyük sürgünler, işkenceler, cinayetler ve toplu katliâmlar başlamıştır.
ASKERÎ DARBE SONRASI DÖNEM (1962-GÜNÜMÜZ)
1962’den 2011 yılına kadar askerî bir yönetim altında olmuştur Myanmar. 2011 yılında bir sivil hükûmet kurulmakla birlikte, bu sivil hükûmetin liderliğini de bir emekli general yapıyordu ve kabinenin çoğu da emekli askerlerden oluşmakta idi. Yani sadece adı sivil hükûmetti.
1962 yılındaki darbe sonrasında 135 etnik grup belirlendi Myanmar’da. Bu etnik gruplardan olanlar Myanmar’ın aslî vatandaşları, diğerleri ise yabancılar olarak gösterildi. Böylece müslümanlar iş ve eğitim imkânlarından daha az yararlanmaya başladılar. Tâ ki 1982 yılına kadar.
1982 yılında yeni anayasa kabul edildi ve artık müslümanlar tamamen yabancı sayıldılar. İş ve eğitim imkânlarındaki eksikliklere, temel insânî ihtiyaçlar da dâhil edilmeye başlandı.
Vatansız vatandaşlar konumuna düştüler.
Yüzlerce yıldır yaşadıkları topraklarda, sırf müslüman oldukları için; insanca yaşamaya yönelik tüm haklardan mahrum ve üstüne üstlük bin bir eziyet ve cefânın, ardı arkası gelmeyen zulümlerin çemberi içinde yaşamak zorunda kaldılar.
MYANMAR’IN KURULUŞUNDAN BU YANA MÜSLÜMANLARIN YAŞADIĞI EZİYETLER
Rohingya müslümanlarının nüfusu, günümüzde iki buçuk milyon civarındadır. Bu nüfusun sadece bir milyonu bugün Myanmar’ın Arakan eyâleti içinde yaşamaya çalışmaktadır. Geri kalanları Bangladeş, Pakistan, Tayland, Malezya, Suudi Arabistan, Hindistan gibi ülkelerde mültecî olarak yaşamaktadır.
Ne Myanmar içindeki ne de Myanmar dışındaki Rohingya müslümanlarının durumları, temel insânî ihtiyaçları karşılayacak seviyededir. Bilâkis Myanmar içinde yaşayanların durumları; insânî ihtiyaçların giderilmesi noktasından çok uzakta, hayatta kalma mücadelesine dönmüş durumdadır. Çünkü Myanmar ordusu ve Budist çeteleri her an canlarına kastetmekteler.
BİR HÂDİSE
Yıl 2012. Mayıs ayının 29’u. Zaten diken üstünde olan bölge halkının huzuru iyice kaçar. Çünkü Budist râhipler başka bir Budist kadına önce tecavüz ederler, sonra öldürerek cesedini müslüman bir köyün yanına atarlar. Kadına tecavüz edilmiş ve öldürülmüştür. Budist râhipler hemen;
“Rohingyalılar, Budist bir kadına tecavüz edip öldürdü!” diye ortalığı fitne ateşine verirler. Üç Rohingyalı yakalanır ve hâdisenin fâili diye gösterilir. Hâlbuki uzaktan yakından ilgileri yoktur meş’um vakayla.
Tutuklanan üç Rohingyalının birisi; halkın gözü önünde dövülerek linç edilir, diğer ikisi ise linç edilmese de mahkeme kararıyla idama mahkûm olurlar. İş bununla da kalmaz ve Budistler, müslüman köylere saldırırlar. Ordu da destek olur. Hiç destek olmadığı yerlerde Rohingyalıları yakalayıp Budistlerin ellerine verirler. Bıçaklı, şişli, satırlı, baltalı katliâmlar başlar. Önce birkaç köy, ardından da sırasıyla diğerleri… Karşılarına müslüman kimliği ile kim çıkarsa, ekin biçer gibi biçer Budist râhipler. Onlarca köy ateşe verilir. Binlerce müslüman kadına tecavüz ve ardından işkence ile ölüm. Kurtulabilenler de derme çatma teknelerle Naf Nehri’nden Bangladeş sınırına geçmeye çalışırlar.
Aylarca süren bu katliâmları dünya nasıl oldu da görebildi? Bir gazeteci İbrahim Sediyani o yılın ikinci yarısında oradaydı ve dünyaya Arakan’da olanları servis edebildi. Sediyani’nin kaleminden:
“22 Ekim 2012’de müslümanlara haber gönderen Budistler;
«Gelin bu problemi kendi aramızda konuşup halledelim.» dediler ve buluşma için adres belirttiler. 23 Ekim sabahı; müslümanları temsilen bir grup, Budistlerin verdiği adrese gitti. Ama hâdiselerin başladığı Haziran ayından beri bölgede herkesi kapsayan; «Sokağa çıkma yasağı» vardı. Müslümanlar can korkusundan dolayı; kalabalık bir şekilde randevu yerine gitmeyi akıl ettiler, fakat bu sefer de aylardır; «Sokağa çıkma yasağı»nın bulunduğunu unuttular. Müslümanlar randevu yerine gidince, Budistler bu kez polis çağırdılar ve;
«Bakın müslümanlar sokağa çıkma yasağını çiğnediler!» diyerek şikâyet ettiler. Olay yerine olağanın çok üzerinde kalabalık bir polis ordusu geldi. Müslümanlar polislere, kendilerini buraya çağıranların onlar olduğunu söylediler. Ancak Budistler bunu inkâr etti. Polis, müslümanları suçlu buldu ve tutuklamak istedi. Müslümanlar buna karşı çıkınca arbede yaşandı. Sittwe çevresinde müslümanların ikamet ettiği 12 köy ateşe verildi. Randevu için oraya gitmiş olan müslümanların tamamı, boğazları kesilerek katledildi. Katliâmı Budist râhipler ile Myanmar polisi birlikte yaptı.”
BİR BAŞKA HÂDİSE
2001 yılının Şubat ayında 8 müslüman; «seyahat izni» alarak trenle, dönemin Myanmar başkenti Yangun’a gitmek üzere trene binerler. Müslümanların seyahat izni olmadan bir köyden diğerine bile gitmeleri yasaktır çünkü. Yangun’a yaklaştıklarında polis tarafından durdurulurlar ve sorguya alınırlar. Seyahat belgelerini de gösterdikleri hâlde tutuklanırlar. Suçları da; «Ülkenin başkentini ziyaret etmeye teşebbüs»tür. Mahkeme her birine 7 yıl hapis cezası verir.
Peki Arakanlılar ne istiyor?
Arakanlıların isteklerini temelde iki maddede toparlayabiliriz:
1. Vatandaşlık haklarının tanınması,
2. Topraklarına yönelik tecavüzlerin bitmesi.
1982 anayasası ile Myanmar ülkesini oluşturan ırkların içinde değildir Arakanlılar. Dolayısıyla Myanmarlı sayılmamaktadırlar. Vatandaşlıkları yoktur. Kendi vatanlarında vatansızdırlar.
Şairin;
Öz yurdunda garipsin, öz vatanında parya
dediği gibi, Arakanlılar tam mânâsıyla bu hâli yaşamaktadırlar.
Doğum vergisi, ölüm vergisi, evlenme vergisi, yolculuk vergisi, hayvan vergisi, ev vergisi vs. her türlü beşerî ihtiyaç ve davranışa bir vergi koymuştur Myanmar. Karşılığında da nisbeten yaşamalarına müsaade etmektedir.
Peki dünya Arakan’daki müslümanların yaşadığı bu işkence ve soykırıma nasıl yaklaşmaktadır?
Can alıcı soru belki de budur.
Dünya devletleri tam anlamıyla üç maymunu oynamaktadır ve; «Görmedim, duymadım ve bir şey de söyleyemem.» demektedir.
Bunca işkence, cinayet ve soykırım fecaati karşısında Birleşmiş Milletler; Rohingya müslümanlarının «dünyanın en mazlum halkı» olduğunu ilân etmiş; kınamalar, esef bildirmeler, üzüntülerini paylaşmalar ile bu bitmez acıyı, diplomatik konuşmalarının nezâket mezesi yapmaktan öteye geçememişlerdir.
Birkaç müslüman ülkenin cılız sesi de Birleşmiş Milletler koridorlarının beton duvarlarında müslümanların acınası hâlinin yansıması olarak yankılanmaktan öteye geçememiştir.
Bütün bu; «Görmedim, duymadım, bilmiyorum.» oyununa rağmen Türkiye, 2017 yılında dünyanın gözünü Arakan’a çekmeye nispeten muvaffak olmuştur.
Cumhurbaşkanı Erdoğan; eşini, oğlunu ve kabineden iki bakanı Bangladeş’teki Arakan kamplarına göndermiş ve bu kampları dünyanın gündemine almaya çalışmıştır.
Yine aynı yılın Birleşmiş Milletler, toplantısında Arakan için özel bir bölüm ayırmış ve şöyle demiştir:
Dünyamız tüm bu küresel ve bölgesel problemlerle mücadele ederken, birkaç hafta önce Myanmar’dan aldığımız acı haberlerle bir kez daha dünya irkildi. Myanmar’ın Arakan bölgesindeki müslüman toplum, provokatif terör hâdiseleri bahane edilerek adeta bir etnik temizlik yapılmaktadır.
Zaten çok büyük bir yoksulluk ve sefâlet içinde yaşayan, vatandaşlık hakları dahî ellerinden alınmış olan Arakan müslümanlarının köyleri yakılmakta, yüz binlerce insan bölgeden ve ülkeden göçe zorlanmaktadır. Bölgeden göç eden insanların yönlendirildiği Bangladeş’teki kamplar, asgarî insânî ihtiyaçları dahî karşılayabilecek durumda değildir.
Milletlerarası toplum, tıpkı Suriye’de olduğu gibi, Arakan müslümanlarının maruz kaldığı insânî dram konusunda da iyi bir imtihan verememiştir. Şayet Myanmar’da yaşanan bu trajedinin önüne geçilmezse; insanlık tarihi, yeni bir kara lekenin utancıyla baş başa kalacaktır. Asıl olan; Bangladeş başta olmak üzere ülke dışına sığınan Arakan halkının, asırlardır yaşadıkları kendi topraklarında; güven, huzur ve refah içinde hayatlarını sürdürebilmelerini temin etmektir.
Türkiye olarak, bu krizin çözümü için de gayret ediyoruz. Geçtiğimiz günlerde Kazakistan’ın Başkenti Astana’da İslâm İşbirliği Teşkilâtının bir toplantısı vesilesiyle katılımcı ülkelerle bu konuda özel bir oturum gerçekleştirdik. Eşim, oğlum, Dışişleri Bakanımızı, Aile ve Sosyal Politikalar Bakanımızı Bangladeş’e o kampları yerinde görmeye gönderdik. Ve orada yaptıkları ziyaretle gıdâ, ilâç, giyim -ki desteğin ikinci etabını da takip ediyoruz- desteklerimiz devam edecek. Ve şimdi Birleşmiş Milletler binasında, İslâm İşbirliği Teşkilâtı Rohingya Temas Grubu Toplantısı’nı gerçekleştireceğiz.
Son krizin hemen ardından 7 Eylül’de Bangladeş’teki kampları ziyaret eden; eşim, oğlum, Dışişleri Bakanımız, Aile ve Sosyal Politikalar Bakanımız ve sivil toplum kuruluşlarımız, yaşanan insânî drama bizzat şahit olmuşlardır. Ülkemizin resmî kalkınma yardım kuruluşu olan TİKA, Myanmar’da yardım faaliyeti yürütebilen tek organizasyon durumundadır. Ayrıca, AFAD, Kızılay, Diyanet Vakfı ve çeşitli sivil toplum kuruluşlarımız da Bangladeş ve diğer ülkelerde mağdur durumda bulunan Arakanlı müslümanlara insânî yardım ulaştırma faaliyetlerini sürdürüyor.
İlgili ülkelerin gereken imkânları sağlaması hâlinde, yardım faaliyetlerimizi daha kapsamlı şekilde sürdürmek istiyoruz. Ve Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri Sayın Guterres’le de bu konuları bugün görüştüm. Şimdi ise bu adımları süratle atmanın hazırlığı içindeyiz
ARAP’IN GÖZYAŞI TEPESİNDEN İNME VAKTİ GELMEDİ Mİ?
Küçükken, çok küçükken; bir sabah babamı hüzünlü ve gözleri nemli gördüm. Dağ gibi bir adamdı babam. Nasıl ağlardı? Mânâ iklimimin dışında bir algıydı bu benim için.
“Bu gece Amerikalılar Bağdat’ı bombalamaya başladılar.” dedi hüzünlü bir ses tonuyla.
Bir müslüman toprağının Amerikalılar tarafından bombalanması, babamı hayli teessüre gark etmişti. Bugün içinde bulunduğumuz hâle bakınca, aslında kaybettiğimiz değerin İslâm Kardeşliği değeri olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim.
Belki sürekli işitilen bir retorik gibi görünebilir; fakat bizim en büyük sıkıntımız, en temel derdimiz, müslümanlar olarak hâlâ Arap’ın gözyaşı tepesinden mağmum gözlerle mâzînin ihtişamlı hasretini Amerikan beyaz perdesinde seyreder gibi hayal etmektir.
Hâlbuki, bir silkinsek toparlanacak ve dünyanın neresinde olursa olsun mazlumların istinatgâhı olabilecek bir mânâ ve madde gücüne kavuşacağız.
NELER YAPILABİLİR?
Müslüman vicdanı STK’lar elbette ufak tefek gayretler gösteriyor. Gösterecekler de. Çünkü müslümanın Müslümanlığının şiârıdır, yardım etmek ihtiyacı olana.
Fakat STK’ların gücünü çok aşan bir problemle karşı karşıya olduğumuzu anlamakla mükellefiz öncelikle. Devletlerin, devlet gücünü kullanması gerekmekte.
•Öncelikle Birleşmiş Milletler nezdinde, Myanmar hâdiseleri sağlam ve sağlıklı verilerle ifade edilmeli.
•Ehl-i insaf bütün devletler, siyâsî güçleri ne olursa olsun tavır almaya iknâ edilmeli.
•Myanmar; elçiliği bulunan bütün ülkelerde diplomatik misyonda ikinci ve belki de üçüncü kâtipliğe düşürülmeli.
•Beynelmilel bütün yarışma ve toplantılardan Myanmar temsilcilerinin el çektirilmesi için çaba gösterilmeli.
•Myanmar’la ticaret yapan ülkeler sıkıştırılmalı.
•Müslüman ülkeler, Myanmar içindeki ve dışındaki Rohingyalıları koruma altına aldığını ilân etmeli.
•Myanmar’dan öncelikle ülke içindeki halkın hayat garantisi alınmalı ve sonra da hepsine sosyal haklarının geri verilmesi istenmeli.
•Ülke dışında sürgün veya muhâcir olan bütün Rohingyalıların ülkeye dönüşlerinin kapısının açılması için baskı yapılmalı, eski ev ve varlıklarının hükûmet tarafından verilmesi garanti altına alınmalı.
•Açık bir şekilde suça bulaşmış bütün Budistlerin, mahkeme önünde hukuk kuralları çerçevesinde mahkeme edileceklerinin garantisi alınmalı.
•Ordudan, katliâm ve soykırıma bulaşmış olanların tespit edilmesi ve temizlenmesi istenmeli.
Bu saydığımız maddelerin bir veya birkaçın lider ülke tarafından sıkı sıkıya takip edilmesi gerekmektedir. Elbette bütün bunların günümüz konjonktüründen bakıldığında, icrâsının çok uzak bir hayal olduğu düşünülebilir. Fakat sadece 4 yıl önce içinden 4-5 farklı ülke çıkması için iç savaşın eşiğindeki bir ülke durumundan, bugün geldiğimiz noktaya bakıldığında ; «İnsan için ancak çalıştığının karşılığı vardır.» âyetinin nasıl açık ve seçik tezâhür ettiğini anlamak ve çok kısa bir süre içerisinde bu sayılan zor gibi görülen maddelerin bile daha ötesinde imkân ve kazanımlara kapı açılabileceğini, ulaşabileceğimizi görmek elbette ki mümkündür.
Tek yapmamız gereken; Allâh’ın bize, günümüzde bir hıristiyan devlet adamının ağzından tekrar hatırlattığı Âl-i İmrân Sûresi’nin o kutsî sözlerini, va‘dini ve îkazını tekrar hatırlayıp ona göre hâl ve gidişâtımızı tertip etmekten geçmektedir.
“Hep birlikte Allâh’ın ipine sımsıkı yapışın; bölünüp parçalanmayın. Allâh’ın size olan nimetini hatırlayın. Hani siz birbirine düşman idiniz de Allah gönüllerinizi birleştirdi ve O’nun nimeti sayesinde kardeş oldunuz. Siz bir ateş çukurunun tam kenarında iken oradan da sizi Allah kurtarmıştı. İşte Allah size âyetlerini böyle açıklıyor ki doğru yolu bulasınız.” (Âl-i İmrân, 103)
Selâm ve duâ ile…
KATLİÂMLAR
1938
Budist râhipler başkanlığında, müslüman Rohingya halkına karşı korkunç saldırılar yapılmıştır. Binlerce Rohingyalı ölmüş ve yaklaşık 500 bin Rohingyalı ülkelerini terk etmek zorunda kalmışlardır.
MART 1942
İngiliz işgaline karşı olarak kurulan Takin örgüt mensupları ve Budistler Minbya kentine bağlı Çonbilê köyüne saldırarak erkek-kadın, yaşlı-genç, çocuk-bebek ayrımı gözetmeden kılıç, şiş, bıçak ve baltalarla müslümanları vahşîce şehîd etmişlerdir.
Yüzlerce kadına tecavüz edilmiş ve sonra da bedenleri baltayla parçalanmıştır. Kundaktaki binlerce bebek bile şişlenerek öldürülmüştür. Öyle ki Lemgo Nehri, atılan cesetlerden dolayı günlerce kırmızı akmıştır.
Müslümanların altın, gümüş vb. değerli eşyaları yağmalanmış ve arta kalan bütün varlıkları yağmacılar arasında pay edilmiştir.
40 gün süren bu saldırı ve katliâmlarda toplam 150 bin Rohingyalı müslüman acımasızca şehîd edilmiştir.
1978
KRAL DRAGON SALDIRILARI
Başkent Sittwe yakınındaki müslüman köylerde yapılmıştır. On binlerce müslüman; diri diri yakılarak, boğazları kesilerek, şişlenerek, kurşunlanarak şehîd edilmiştir.
Yüzlerce kadına önce tecavüz sonra da işkence yapılmıştır.
300 bin civarında Rohingyalı müslüman bölgeden kaçarak komşu Bangladeş’e sığınmış ve onların boşalttığı evlere Budistler yerleştirilmiştir.
2012
Yine diri diri yakmalar, boğazlamalar, şişlemeler, baltalarla parça parça doğramalar. Akabinde sağ kalanların yaşama ümidi ile düştüğü yollar. Yolların aldığı canlar bir de; mezarı bilinmeyen, bulunamayacak yerlere gömülen bedenler.
1640 şehid.
370 kişi boğazı kesilerek,
800 kişi evlerinin içinde iken evlerinin ateşe verilmesiyle diri diri yanmaları izlenerek,
400 kişi kurşuna dizilerek,
Kalanlar da taşlanarak ve sopalarla dövülerek şehîd edilmiş.
Yüzlerce insan tavuk gibi boğazlanarak, binlerce insan da diri diri yakılarak öldürülmüş, on binlerce insan göç etmek zorunda kalmıştır.
Toplamda 33 köy ateşe verilmiştir. Yakılan ev sayısı ise 2920’dir.
2017’nin Kurban Bayramı’nda «kurbanlık» olarak seçilen müslüman Rohingya halkının, okyanus yoluyla kaçmamaları için yakılan tekne sayısı 95.
Bir şarkı bilirim küçüklüğümden.
Orda bir köy var uzakta, gitmesek de gelmesek de o köy bizim köyümüzdür.
Öyle değilmiş anladım.
Ne kadar uzak olursa olsun, gitmek gerekiyormuş anladım. Gidip görmek gerekiyormuş anladım. Gitmezsem gidemediğim topraklarda yabânî otlar bitip beni, benden olanı benden alırmış anladım.
Gidemediğin yer senin değilmiş anladım.
Bir ülke düşünün:
Kapınıza bir sabah askerler geliyor ve; «İşçi lâzım.» diyerek sizi götürüyorlar. Mecburen gitmek zorundasınız. Gitmeme gibi bir hakkınız yok. Aksi takdirde hapis ve işkence var. İşin karşılığında ücret beklentisi içine girmek de yok. Siz «zorunlu işçi»siniz. Yani bir nevî köle.
Bir ülke düşünün:
Beton ev yapma hakkınız yok. Evinizi ahşaptan yapacaksınız. Evde kazârâ yangın çıkar da ev yanarsa siz de yandınız demektir; çünkü ev, devletin malıdır. Devlet malına zarar verdiğiniz için 6 yıl sorgusuz sualsiz hapis cezası sizi bekliyor.
Bir ülke düşünün:
En fazla liseye kadar okuyabilirsiniz, üniversite eğitimi tam bir hayal. İş yeri açamazsınız kendi başınıza. Ancak Budist bir ortağınızın olması gerekir. Hiç para koymadan, yatırmadan % 50 sizin ortağınızdır Budist.
Bir ülke düşünün:
Elinde olan her şey için yüksek vergiler ödemek zorundasın. Koyunun, keçin mi var? Yüksek vergi. Devlette başvuru yapabileceğin bir mercî de yok. Çünkü devlet memuru da olamazsın. Arabana veya motosikletine binip yan köydeki akrabalarını ziyaret edemezsin; çünkü araba veya motosiklet alman da yasak, yan köye gitmen de yasak. Yolculuk hakkın da yok. Telefonla arayıp hâl-hatır sormak mı istiyorsun? Mümkün değil. Sabit veya mobil hatta sahip de olamazsın.
Çünkü sen müslümansın.
Evlenmek mi istiyorsun? Hem damat hem gelin, ayrı ayrı devlete vergi ödemek zorunda. Vergini ödedin fakat hemen evlenemezsin. Başvuruyu yapacaksın ve 2-3 yıl bekleyeceksin cevap gelmesi için. 2-3 yıl sonra olumsuz da gelebilir cevap. Hem evlenemezsin hem ödediğin vergi de yanar.
Bir ülke düşünün:
Evde kaç kişi var; kaç kişi ölmüş, kaç kişi doğmuş bilinmesi için devlete her yıl aile fotoğrafı vermek zorundasın. Hem doğanlar hem de ölenler için vergi vereceksin aynı zamanda.
Tüm bunlardan darlandın, sıkıldın; gidip camide namaz kılmak istiyorsun. Camiye gittin, fakat cemaatle namaz kılamazsın. Cemaatle namaz kıldın mı askerler gelip camiyi yıkıyorlar ve yerine Budist mâbedi yapıyorlar. Kurban Bayramı geldi, kurban kesebilir misin, elbette hayır.
İşte o ülke Myanmar.
Ve bütün bu sıkıntıları yaşamana sebep olan tek bir farklılığın var senin.
Müslüman olman.
Orda bir Myanmar var uzakta. Gidip gelmezsek eğer, benim gibi müslümanlar ölecek hep. Dün öldükleri gibi. Bugün öldükleri gibi. Yarın da ölecekler…