GÜLE DÖNDÜRÜR…
ŞAİR : Servet YÜKSEL servety@t-online.de
Bir kudret ki insanı hâlden hâle döndürür.
Zindanı saray eyler, nârı güle döndürür.
Belki mezar taşında adın bile okunmaz,
Hayatı yaşanmamış bir hayale döndürür…
Zalimi kahretmeye bir topal sinek yeter,
Bir anda serçeleri ebâbîle döndürür…
Zaman, sessiz sedasız aynalarda gizlenir,
Yüzüne imza atar, bîmecâle döndürür…
Aklını kurcalarken yarınki randevular,
Bir el tatlı uykunu, âh ecele döndürür…
Gönlündeki hicranı, hasreti hatırlatır,
Kendi öz vatanını gurbet ele döndürür…
İmtihan pazarında niyeti has tutasın,
Yalancı ufukları hep zevâle döndürür…
Sırrını kimse bilmez yaylada koyun diye,
Nefsi güden çobanı ehl-i dile döndürür…
Bir nazarı kalplerde, ne kir ne pas bırakır,
Günahları gözlerden akan sele döndürür…
Gururunu okşama, kibrin sonu uçurum,
İlmine güveneni zırcahile döndürür…
Hüzünlenme ey aşkın menziline yürüyen,
Deryâ yol oluverir, dağı küle döndürür…
Sevgili hürmetine rahmetini estirir,
Mahşerin sıcağını serin yele döndürür…
Bu öyle bir sevgi ki korkup ürperiyorum,
Servet’i; kâh lâl eder, kâh bülbüle döndürür…